Ida

Zit je een keer in de bios, krijg je een film in 4:3 formaat voorgeschoteld! Ik vond het geluid ook vrij zachtjes afgesteld. Gelukkig was de digitale projectie wel haarscherp. Fijn, want Ida is een film die het van de cinematografie moet hebben, en daar ook prijzen voor kreeg. Zwart-wit, dat helpt al snel. Veel lampjes in de duisternis, en anderszins fraai gekaderde shots in het armoedige Polen van de jaren '60. Inhoudelijk is er hier weinig nieuws onder de zon (of beter onder sneeuw) voor de arthouse-liefhebber. Het stille religieuze lijden van Dreyer-gezichtjes. Een Pools nonnetje wordt vóór ze haar geloftes doet langs een tante gestuurd, die haar meedeelt dat ze joods is. Heel erg ontdaan lijkt het meisje niet – ze heeft haar innerlijke rust eigenlijk al gevonden – en dat maakt de dramatische tocht die volgt eigenlijk tot een non-plot. Hoezeer het 'crossroads'-shot ook anders suggereert. Het is tante die door het leven wankelt. Zuipend, ooit ook gelovige, maar dan in het heil van het communisme. Ze poogt het jonge meisje het lichamelijke leven in te loodsen, dansend op de klanken van John Coltrane. Het kapje van de non gaat inderdaad af, maar ze houdt haar kopje er toch bij. Het mooiste shot kan ik niet zonder spoiler verklappen, al is de slotuitbarsting van geweld een cliché. Een lichaam wordt een vlek op tafel. Een zonde uitgewist. Noem het een vorm van transsubstantiatie. Mooi.