Een
uur later stond ik nog te hoppen. En dat terwijl ik de film toch echt
zittend had bekeken. David Byrne is your fitness instructor! Hij rent
een halve marathon, en niet enkel en place. De opbouw van de show is
slim. 'Hi, I've got a tape I want to play.' Byrne begint solo, maar de
moves zijn er dan al. En wat een ogen! Als manga niet al bestond, was
het toen uitgevonden. Liedje na liedje krijgt Byrne steeds meer
gezelschap; ik hoopte even dat ze dat tot in het oneindige vol zouden
gaan houden. Er verschijnen een verlegen wiegende bassiste, een
overenthousiaste percussionist slash hype man, en natuurlijk de
'Talkettes'. Twee synchroon dansende donkere dames, die ook al in
20 Feet From Stardom figureerden. De eentweetjes (of tweedrietjes) tussen
Byrne en het duo zijn hilarisch. Demme deed de regie, en wisselt ook
contrasten af. Veel close-ups zodat we het proces van muziek maken haast
uit het oog verliezen. Puur bewegende lichamen. Nog wat magischer zijn
de shots van heel ver weg. De band op een rijtje. Malle poppetjes in de
ruimte. De band piekt muzikaal gezien ergens in het midden van de set
met Life During Wartime en This Must Be The Place. Van mij hadden wel
wat meer nummers van de Talking Heads mogen tinkelen als die laatste.
Richting einde vond ik het stiekem een tikje eendimensionaal worden.
Maar ach, het dikmaakpak van Byrne maakt 'm toch al tot een comic book
hero. En wij strekken (mentaal) de beentjes. Terecht legendarisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten