'I've lost a woman. A whole
woman.' Albert Brooks maakt soms grapjes waar alleen hijzelf om kan
gniffelen. Echte 'private jokes'. Dat maakt zijn films sympathieker
dan de eerste de beste sitcom. Het zijn niet enkel one-liners hengelend
naar de lachsalvo's van een geluidsband. Lost in America neemt juist dat soort
humor in de meta-openingsscene op de hak, door ons minutenlang
naar een radiodiscussie te laten luisteren over komedies. De camera
kruipt horror-achtig sloom dichterbij en vindt... Een kibbelend echtpaar
in bed. Leuk. Brooks en Julie Hagerty zijn hun leven en huwelijk een
beetje zat. Alleen Brooks' promotie kan nog redding brengen. Denkt
Brooks. 'Now I can be irresponsible. I'm in a position of
responsibility.' Gezien de titel mag het geen verrassing zijn dat het
enigszins anders loopt. 'I've seen the future! It's a bald-headed man
from New York!' Het echtpaar koopt een 'mobile home' en begint –
geïnspireerd door Easy Rider – aan de tocht. Ik had er zin in. Maar
zoals wel vaker is het road movie-aspect slechts schijnbeweging. Er
volgen al snel uitgebreide tragikomische 'intermezzi' op toeristische
plekken. En het echte 'ridin' for the feeling'-gevoel bevangt de kijker
pas richting het einde. Het slot maakt wel een fijne After Hours-achtige
cirkel. Precies in die context werd de film dan ook getipt door
Baumbach/Gerwig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten