Een vroege
film van Renoir. Zo vroeg dat ie 'stom' is. Laten we het dus eerst maar
'ns over de muziek hebben. Marco Perrone speelt de soundtrack van de
eerste tot de laatste noot op de diatonische accordeon. Perrone kan
'm op gepaste momenten laten zuchten, steunen en rommelen. Erg stoer
gedaan. In gewonemensen-taal heet zo'n ding een 'trekzak', en zie nou,
de Engelse titel is 'The Sad Sack', De burleske komedie gaat over een
stelletje militaire nietsnutten. Zoals de tussentitels melden: 'tot we
iets beters weten te verzinnen zullen we wel burgers moeten
rekruteren...'. De tussentitels zijn handgeschreven en gaan vergezeld
van cartooneske priegel-dingetjes. Een schattig detail. De film heeft
verder het niveau en de stunts van Harry Langdon. Nét geen Charlie
Chaplin dus, al is de invloed wel overduidelijk. Het zwervertje mag hier
dan de poëet worden genoemd, hij slapstickt er verder even sullig op
los. Het plotje heeft iets van doen met twee dametjes en de
concurrentiestrijd met een hoge pief, maar eigenlijk wordt het
verhaaltje pas leuk als de chaos onnavolgbaar is. Jean Viggo himself
ging hier de inspiratie zoeken voor het beroemde kussengevecht uit Zero
de Conduite. Zo kan ook een onbelangrijke zak het zaadje voor een
klassieker planten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten