David Verbeek-favoriet,
kan niet missen. Aziatische arthouse. Zwijgen in liften. Dalen van skies
(sora) naar de grond. Niet alleen gebeurt er niets, doordat ik de
mensen ook niet echt uit elkaar kon houden (foei!) had ik vaak ook niet
door met welke niemand er nu niets gebeurde... Uiteindelijk kreeg ik
vooral zin om Three Times van Hsou-Hsien Hou nog eens te kijken om The
Platters mee te blèren. Hou's zwijgende films zijn een stuk broeieriger.
Intense smog-dampen. Tokyo.Sora is vooral mistig, zonder adembenemend
te worden. In het begin kon ik het nog prima volgen. Een Chinese
immigrante in Japan. Taalcursusje. Avondjes eenzaamheid, thuis en in de
wasserette. Doe er een piano-muziekje bij (de eerste duikt op na een
half uur) en het wordt toch al snel aandoenlijk. Kalme vastberadenheid
om een leven te vinden. Tokyo.Sora is verder geen film van armoede. We
zien mooie jonge vrouwen. Tekenlessen, barflies met culinaire
discussies, en typische studentenbaantjes zoals flyeren. Maar de film
hopt van het ene meisje naar het andere (het wie = wie was ik al dus
vrij snel kwijt) en zelfs wat arthouse-clichés (ongemakkelijke
toenaderingspogingen bijvoorbeeld) deden me niet meer terug het verhaal
in schieten. Misschien ben ik toch teveel een Viva-lezer; dat gehalte was een
stuk groter in
Strawberry Shortcakes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten