Als
je een film kan maken waarin twee
gangsters voor het slapen keuvelend
hun tanden poetsen heb je klasse. Het onderwerp in de films van Jacques
Becker doet er ook niet zoveel toe. Édouard et Caroline gaat
bijvoorbeeld grotendeels over een verdwenen giletje. Het kledingstuk móet worden teruggevonden want het titeltweetal gaat naar een
belangrijk feestje. Even later ligt naast de huiskamer ook hun relatie
overhoop. Édouard is een working class pianist die doet alsof hij zijn
vrouw wel aankan. (En dat dure feestje waar hij gaat optreden ook.)
Caroline is een onwaarschijnlijke schoonheid, die niet voor niets af en
toe prinses wordt genoemd. Ze is ver onder haar stand getrouwd, maar met
behulp van wat oompjes zou hierin toch verandering moeten kunnen komen. Als de pianist nou eens een succes wordt! Becker's sympathie ligt duidelijk
bij de arbeidersklasse, maar de gortdroge ironie is gelijkelijk
verdeeld. Het is de eindeloze parade van bijzonder grappige bijrollen
die de film geweldig maakt. Een lelijk buurvrouwtje met haar gigantische
soldatenzoon, een Jeroen Willems-achtige oom die met meer air dan
inhoud la soiree organiseert. En zelfs voor een klassieke Russische
bediende is tijd. Een kwade oom: je hebt verdilleme een snor! De Rus
plukt 'r verschrikt aan. De kokette adellijke dames schmieren er
intussen op los. De Nieuwe Rijke (een Amerikaan die op Rod Steiger
lijkt) kijkt met een spottende glimlach toe. 'Ja, ik ben een cuckold'
meldt hij opgewekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten