Diep onder zeil droomde ik dat
ik bij de drogist over deze film stond te vertellen. Nog een wonder dat
niemand (of ikzelf?) een stick-up pleegde. The Interrupters is van de
eerste tot de laatste minuut ontzettend emotioneel. Veel tranen on
screen, en thuis gaat het nét. Waar moet je in hemelsnaam beginnen met
leven in de ghettos van Chicago. Hoop noch
dreams. Alleen vandaag.
Mensen vertrouwen elkaar voor geen cent, er is geen Leviathan, en er
zijn ook geen banen die een minimale burgerlijke samenleving mogelijk
maken. Wat rest is een oorlog met je laatste restje eergevoel als inzet.
Enter de Violence Interrupters. Buurtwerkers die letterlijk tussen de
partijen in gang staan, om zo die 'andere wang'-beweging af te dwingen.
Twee van de interrupters (alledrie ex-gangstas) hebben hun eigen vaste
grond gevonden in religie. Er is een islamitische powergirl die met een
hoop theatraliteit het gif te lijf gaat. In groepen lijkt haar
excentrieke gedrag vooral zelfbescherming, maar 1 op 1 werkt die 'touchy
touchy'-mentaliteit wel. Ze slaat én knuffelt. Een Mexicaan is filmisch
gezien het boeiendst. Katholicisme is gemáákt voor cinema. Eeuwig
tevergeefs boeten voor die zonden. Maar mijn favoriet is een
hooggestemde softie, die ooit 'in fake hasj dealde'. Hij heeft zichzelf
omgevormd tot een sulletje. Zelfs zijn vrouw 'vind 'm maar een nerd'.
Maar juist híj benadert de mensen het meest open. Hij kijkt hén aan,
zonder masker. En dan zie je het gelaat van de ander. (Om Levinas maar
weer eens aan te halen). Verantwoordelijkheid. Solomon's oordeel: 'If
your expectations aren't met in me today/There is always tomorrow, or
tomorrow night.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten