De
prostitutie had Mizoguchi's interesse. Zo maakte hij al
A Geisha, waarin
hij hun starre gebruiken onder loep legde. In zijn allerlaatste film
keert hij terug naar de louche straatjes, maar de rituele sfeer is
verdwenen. De geisha's zijn Westerse hoertjes geworden, al 'reminiscen'
ze nog wel over de tijd dat ze bewonderd werden om hun dichtkunst. Nu
moeten ze uit alle macht de louche mannetjes naar binnen hengelen. Ze
storten zich letterlijk op de koekeloerende clientèle. Gewoon de Wallen
dus. De klanten worden met een zekere Von Triese sardonie bespot; het is
wel duidelijk bij wie Mizoguchi's sympathie ligt. Gedurende de film is
er sprake van het aannemen van een anti-prostitutiewet, tot afgrijzen
van de Madam. (Simpelweg 'Otosa' genoemd.) Mizoguchi volgt een handjevol
vrouwen, die ieder zo hun eigen redenen hebben om in de sector te
werken. We zien de tragische armesloeber, de vergane glorie, en de
gewiekste gold digster die haar 'tricks' kaal plukt. Mafste mens is het
mooiste hoertje. Zij symboliseert de totale verandering, de
Amerikanisering (of universalisering?) van Japan. Kauwgom malend,
cynisch over anderen, complimenteus over zichzelf. Als rijke papa haar
op komt halen poogt ze zelfs hém over te halen tot een nummertje. Meer
dan de afzonderlijke (dra)maatjes is het echter 'het wereldje' dat de
film interessant maakt. Decadente leegte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten