Jagten

Vaker gezegd, maar ach, het is weer zo'n prachtvoorbeeld. Kinderen zijn de nieuwe iconen. Zij kunnen niets verkeerd doen. Hoe schaarser het kroost hoe groter het idealiseren. In Jagten wordt een kinderdagverblijfmedewerker (Mads Mikkelsen) van misbruik beschuldigd. Althans, een pienter kind roept uit wraak wat. En dan is bal aan het rollen. Veruit de mooiste scene heeft niks van doen met de opgejaagde 'saint' Lukas, maar met het prima acterende meisje. Ze zit op schoot bij moeder en biecht de waarheid op. Moeder wil het niet geloven. 'Soms wil je dingen vergeten die wél zijn gebeurd'. Maar dat is de rationalisering. Volgens mij kan ze niet hebben dat haar dochter heeft gelogen en offert ze nog liever het leven van een brave volwassen kerel op dan haar dochter te laten 'vallen'. Zo geeft de film een hoop stof om over na te denken. Zeker met die creepy Woody Allen-case... Als film is Jagten ook weer niet zo indringend kafkaësk als ik had gehoopt. Vinterberg heeft teveel melodramatische effecten nodig om het personage van Mikkelsen ('lelijk' met Rouvoet-bril) te schetsen. Terwijl de plotse eenzaamheid al had volstaan. Het scenario en het acteerwerk schieten ook tekort, bijvoorbeeld in 'dorpschemie'. Olafs Subjectivisten-analyse (eindelijk gelezen!) is fijn, maar áls de film over de gemeenschap gaat – en de jacht als bindmiddel – dan had een ander perspectief beter gewerkt. Meer scenes zoals die waarin het gezinnetje vanuit de veilige auto de geslagen hond spot. Meta-lollig is het kasteel waar één van de weinige medestanders van Mikkelsen woont. Blijkt er – denkend aan Festen – ook wel eens goed volk te huizen....