Hier
kun je mooi zien hoe fris en modern de beste nouvelle vague-films nog
altijd zijn. Het was een echte jeugdbeweging. Voor en door de jeugd. Vol
joie de vivre. Plezier in het niksen ook. De debuutfilm van Rozier
speelt net als Godards
Masculin Féminin in de entertainmentwereld. Het
verschil tussen een yéyé-zangeres en een meisje in een reclamespotje is
niet zo groot. Hoofdpersoon Michel werkt als cameraman voor de Franse
live-televisie, waardoor we merken dat élk programma destijds een soort
Russian Ark was. Michel pikt twee verveelde 'teenagers' op die buiten de
studio staan te koekeloeren. Het tweetal vormt een meisjes-filmduo pur
sang. Irritant, koket, en volledig met elkaar inwisselbaar. Een eeneiige
vriendschap. Het nieuwgevormde triootje dartelt én drentelt de rest van
de film elkaar heen. Zeker in Parijs is dat zeer vermakelijk. Ze dansen
de charleston toen het nog ouderwets was in plaats van retro. Shockeren
ouders. (Michel koopt mocro-style een dure kar, door de prijs te delen
met vier vrienden.) Met een oudere overijverige kerel wordt een spotje
voor een diepvries opgenomen. De winkeleigenaar speelt voor eskimo. De
'regisseur' is haast een typetje van Mel Brooks; hij probeert zijn
carrière op te bouwen vanuit de bezemkast. Rekeningen betaald hij nooit.
De tweede helft van de film gaat iedereen naar Club Med, op Corsica.
Spring Breakers in 1962. Het is dat de mannen pijp roken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten