Een
film die een hele samenleving op de snijplank legt; zó op het snijvlak
van arm en rijk, vroeger en nu, wantrouwen en 'buurt empowerment'.
Brazilië is een land in transitie. De kille urbane burgermaatschappij
komt eraan, maar de oude familiebanden knellen óók. Middenin deze
bewegende wereld liggen wat appartementen van een familie. Geld gemaakt
in de suiker, nu huisjesmelkers uit de middenklasse. Neighboring Sounds
laat hún buurt in Recife zien. Vele microhistories worden zo samen één
macro-historie. En het verbluffende is, we zien de randjes van het
mozaïek niet meer. Ronde personages in korte flitsen neerzetten, dat
moet je kunnen. De depressieve moeder springt er voor mij uit. (Iemand
anders ís al gesprongen...) Wiet noch wasmachine helpen haar tegen de
grote leegte. Fysieker drama komt de buurt binnen in de vorm van een
groepje 'security guards'. Wat eerst nog een maffioos
protectie-slimmigheidje lijkt wordt een ingenieus steekspel. Neighboring
Sounds spiedt door rear windows en legt haar oor ten luister, bewust
zonder soundtrack. Dat maakt de momenten dat er wel muziek klinkt als
vanzelf significant. Eentje is volstrekt cinemagisch (de film
confronteert zichzelf met haar verbeelding), een ander is intiem. De
moeder ligt uitgeteld op de bank. Het ene kind geeft een voetmassage,
het andere stampt liefdevol op haar rug. Het is duidelijk aan de
kinderen... De volwassenen zijn verweesd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten