Met
die toestand op de Krim krijgen we vast weer meer van dit soort films.
Koude Oorlog-paranoia. Stangen en uitlokken. Jammer van de echte wereld,
in de cinema is het altijd lekker. Meteen die seventies-sfeer. The
Ghost Writer van Polanski had ook zulke momenten. Desplechin's eerste
grote film (als jonge dertiger) barst van het zelfvertrouwen. Hij lijkt
wel een veteraan! La Sentinelle is hoekig als een wankele
boekverfilming, maar een zeker Antonioni-gevoel alles bij elkaar. Koude
Oorlog betekent ook diplomaten en hun zoontjes. Mensen die tussen de
regels, schaduwen en werelddelen door manoeuvreren. Het hoofdpersonage –
een Sarkozy-achtig sulletje – valt precies in zo'n 'crack'. In de
openingsscene reist hij met een kompaan naar Parijs. Zijn thuis is het
niet. En de wereld van de upperclass (feestje met opera en cello) gaat
'm ook niet goed af. Vrouwen, idem dito. Zelden zo'n heerlijke
stuntelaar gezien. Als een losbandig Frans dinnetje hem durft te vragen
of ie 'nog maagd is', zegt hij doodleuk 'neen'. Hij is de enige die het
gelooft. Emanuelle Devos is zwoel als de love interest numero 1. Toch is dit vooral een mannenwereld. Kameraden die geen kameraden
zijn... Desplechin had de komende CSI-hype al in de smiezen. Forensische
gruwelheden en geknutsel houden het plot onnavolgbaar gaande. McGuffin
heeft een gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten