Als
Lewis Carroll en Remco Campert samen een scenario voor Tarkovsky
schreven – en Tarkovsky eigenlijk Tarkovskaya heette – had je zo'n film
gekregen. De nouvelle vague te Montmartre, hermetischer dan je het ooit
zag. Het leven is een vurrukkuluk taalspel. Luid bejubeld door mensen
als David Thomson, en inderdaad, dit is 'r een voor academici. Je kunt
er wel heel gemakkelijk heel duur over doen. Er is één groot probleem. De
film duurt 193 minuten. En de laatste honderd daarvan vond ik stiekem
ondragelijk irritant en saai. In die 'fase' sabbelen Céline en Julie als
twee moderne heksjes op snoepjes. Snoepjes die het tweetal naar een
verhaal in het verhaal laten kijken. (Een bewust goedkoop
doktersromannetje.) De film keert af en toe terug naar het tweetal, dat
dan luid zit te smakken. Wonderluk, wonderlik. Het eerste uur is wél
bijzonder, en meer
Zazie voor volwassenen. De fenomenale zwijgende
openingsscene duurt tien minuten. Julie achtervolgt Céline. Of was het
nou omgekeerd? (Verwisselingen en verkleedpartijen zijn een rennend
thema.) Hollen op hakken met het verhaal op je hielen. De vriendinnen
hebben een interesse voor magie (hint!) en na wat goocheltrucs duiken de
dames zelfgedrogeerd het meta-verhaal in. Een Klokhuis-sketch waarin
Eva de appel met steeltje en al opvreet. Laat je niks voorschrijven.
Schrijf zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten