Wie?
Gerhard Richter is een van de best betaalde moderne kunstenaars, maar ik
had nog nooit van 'm gehoord... Foei. Deze docu vult de lacune met heel veel
verf, want de man kijkt niet op een streek meer of minder. Het
slobberende verf-gesop is haast kunstenaarsporno. Voor zijn allerbeste
truc gebruikt Richter een soort glazen plaat annex gigantische zeem,
waarmij hij zijn abstracte kleurstelling uitveegt. Een analoog
Instagram-effect, en de doeken gaan er echt van op vooruit. Soms komt er
– zelfs tot verbazing van Richter – ineens een nieuwe kleur
tevoorschijn. Ontstaan in (of uit) de brij. De oude man zelf is verder
het prototype van succes. Goeie dure bril en kwiek van tred. Ergens deed
hij me aan Prins Bernhard denken, ook zo'n man van staal.
Vanzelfsprekend heeft Richter een paar serviele assistenten en een
fraaie jonge vrouw. De mens Richter toont zich maar op één momentje, als
het over zijn Ossi-ouders gaat. Het gaat hier dan ook vooral om het handwerk
(maquettes van mogelijke musea-expo's!) en galante inzichten. In een
fragment uit de jaren '60 stelt Richter terecht dat men niet over
schilderen moet spreken, want dan 'denk' je er iets bij. Schilderen is
nu juist zélf een vorm van denken. Ook de worsteling met je eigen zucht
naar erkenning wordt door Richter fraai verwoord. Je ploetert in je
eentje, en dan waag je je de wereld in. 'Hopend dat ze het resultaat en
niet de fouten zien.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten