'You want an apology for
ethical relativism, or something?' Veel arthouse en cultregisseurs
waarvan je het niet 1,2,3 verwacht gingen Abel Ferrara al voor. Claire
Denis, Werner Herzog, Chan-Wook Park en recent Jim Jarmusch. Ze maakten
allemaal een vampierenfilm. Niet echt een onderwerp dat me bijzonder
boeit, al zie je – met die titel – onmiddellijk de kansen. Vampirisme
als het zoeken naar 'the fix'. Iets anders dan jezelf neemt de controle
over, en mensen worden slechts middel. Mag niet van Kant! Ferrara haalt
er nog veel meer bij. Genocide, aids, filosofie, katholicisme. Het wordt
zo een grote maar vermakelijke warboel. (Terzijde: ik zou best een
film willen zien over een vampier als de 'patient zéro' van de
aids-epidemie... Cronenberg?) In The Addiction is Lili Taylor lekker
uitzinnig op dreef. Houd je vooral niet in, zal Ferrara gezegd hebben.
Zelfs Christopher Walken steekt daar, eh, bleekjes bij af. Maar die is
dan ook al tig jaar op dieet. Edie Falco is leuk als 'bloedserieus'
studievriendinnetje van Taylor. De filosofische teksten vol standaard
vocabulaire (een hoop transcendentie, zeg maar) deden me minder en leken
toch vooral warrige parodie. De zwart-wit beelden van New York met
Cypress Hill op de soundtrack kun je daarentegen altijd aan Ferrara
overlaten. Maar wat niet? Ik lees net dat hij debuteerde met 9 Lives of a
Wet Pussy...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten