Zo. Dit is me 'r eentje hoor.
Prikkelende provocatie in tal van registers. Verward en verwarrend. Ik
weet niet eens of ik 'm echt goed vind. Regisseur Kechiche stoot als het
ware dóór de 'male gaze' heen om bij de pijn der liefde uit te komen.
Hij begint nochtans wel 'gewoon' met Salonkunst. Adèle is een
beeldschoon poppetje. Bunny voortanden, opgekrulde volle lippen en héél
grote ogen. Alleen al naar het wit daarvan kan ik wel drie uur kijken.
Het vriendinnengroepje op de Entre Les Murs-school wordt ondertussen een
beetje ongeduldig. De lelijkere meisjes vinden dat Adèle 'het' maar eens
moet doen. In deze puber-fase heeft de film de broeierig-sensuele sfeer
van Lila Dit Ca. Eerste Liefde, maar niet heus, want Adèle voelt niets
bij d'r 'mec'. Dat gebeurt pas als een klasgenote een kusje steelt. Voor
mij de meest romantische scene van de film, maar dat opmerken heeft
iets ironisch. De neppe kus doet slechts het kwartje bij Adèle vallen.
De Ontdekking van de Liefde breekt aan. Lea Seydoux heeft met
blauwgeverde haren iets van een verlepte Belgische artrocker. Rauw in
schoonheid. De kernwoorden voor de tweede helft. De seks is absurd
acrobatisch voor een eerste keer, maar tegelijkertijd terecht veel
explicieter dan we in zo'n film verwachten. Met elke hap in een lichaam
wordt de film fysieker. Met elke hap spaghetti – er wordt mínstens
zoveel gegeten als geneukt – wordt de film pittiger, en met elke
weggelikte traan prikt de ellende zilter. Adèle verandert van een
meisje in een sexbeest en en vervolgens in een Truffaut-waardige
verlaten heldin. De film en de kijker raken besef van tijd volledig
kwijt - hoeveel jaren zijn er eigenlijk voorbij!? - hier geen coming
out clichés, alleen naakte waarheid. Eerst Twee Vrouwen. Dan Eén.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten