'If you can't chew it just
swallow it'. Het gaat over een oude vrouw en een kopje rijst, maar
eigenlijk zou je het ook over het leven kunnen zeggen. We hebben het
hier ten slotte over een echte fabel. Een fifties-film over sterven
zoals alleen de Japanners dat kunnen. Wie zich het plotse tranentrekkend
mooie einde uit Scabbard Samurai herinnert kan zijn wangen hier
helemaal nat maken. Het is eigenlijk anderhalf uur lang afscheid nemen.
Gezongen en wel. De voice-over vocalen gaan van N-o-o-o-o-h, Jandekiaans
authentiek jankend. Ik vond het prachtig. De studio-decors benadrukken
de toneelmatige stilering van het sprookje. Decors die als oude prenten
worden 'omgeslagen', veel felle kleuren. The Wizard of Oz, maar dan
anders. Wie in een Japans dorpje zeventig wordt moet naar Narayama
reizen. De berg zien en dan sterven. Een omaatje is nog kwiek van geest
en lijve, maar – typisch Japans – ze schaamt zich daar enorm voor. Ze
neemt haar natuurlijke plaats niet meer in. 'Mensen beginnen me raar aan
te kijken omdat ik mijn tanden nog heb'. Haar zoon praat haar moed in,
maar het is vergeefs. De dame helpt het lot het handje. Tot groot
genoegen van het jonge kroost (oprotten jij!). Een ander oud opaatje
verzet zich juist. Al even vergeefs. Het laatste half uur strompelt zoon
met moeder op zijn rug richting de berg. 'Zeg dan wat mama!'. Samen
alleen.
Goodbye Solo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten