'Tourne,
tourne, mes personages.' Zou best eens Ophüls' eigen favoriete film
kunnen zijn. Zijn gevoel voor zwieren en voor cirkels is hier tot op de
essentie geabstraheerd. De draaimolen als symbool voor hoe elk leven (én
elk verhaal) uiteindelijk in zijn eigen staart bijt, en weer opnieuw
begint. Geboren, sterven en daartussen '…' . Anton Walbrook is de Grote
Vriendelijke Verteller. Hij komt aansjokken en merkt tot zijn genoegen
dat het decor al wandelende in het Wenen van 1900 is veranderd. Ah, het
fin de siècle. De stille nostalgie van Zweig. Mannen met gekrulde
snorren, paardenkarretjes en... gescheiden bedden. (Het echtpaar geeft elkaar de hand.) Gedurende de film zien we een kralenketting van
stelletjes, één blijft, één verdwijnt. Af en toe grijpt Walbrook
grijnzend in. Zo censureert hij de meest gewaagde scene door de schaar
ter hand te nemen. Ik zag nog wel wat meer kansen tot meta-grappen.
Ergens smijt een kerel een deur open, die blokkeert. Ik dacht dat hij
het einde van de 'set' had bereikt, en dat ook op zou merken. Helaas.
Walbrook spreektzingt trouwens ook nog een liedje of twee, dat hadden er
nog wel wat meer mogen zijn. Nu rest – zoals eigenlijk altijd bij Ophüls – vooral een weemoedig sensueel gevoel. De mensen zijn lief –
zelfs het hoertje is niet op geld uit – en alle mensen lijken
uiteindelijk op elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten