De
criminele seventies houden nooit meer op, denk ik. Hoewel Blood Ties in
het decennium spéélt is dat op zichzelf al zo'n cliché dat het net zo
goed nu had kunnen zijn. Blood Ties blijft zo een beetje zweven in een
Scorsese-fantasiewereld. Na afloop kon ik me niet eens herinneren in
welke stad we waren. Leuke liedjes spotten wilde wél lukken. Janis Ian's
At Seventeen en Al Wilson's You Do What You Gotta Do vallen op.
Laatstgenoemde zorgt voor een aardig plot-grapje. Maar Heroin van Lou
laten klinken op een junkie-momentje... Clive Owen speelt volslagen
ongeloofwaardig de hoofdrol als het zwarte schaap van een criminele
familie. Hij komt net uit de bak, en bezoekt meteen pa. Family first is
de moraal hier ten slotte. Lastiger wordt dat met broerlief (een
degelijke Billy Crudup) want die is agent geworden. De twee partijen in
één familie, het komt me vaag bekend voor. Toch is het broederconflict
wel wat de film aan de gang houdt. De flashback ergens na een uur lijkt
inspiratieloos, maar zet het aardige slot voor. Vast het ideetje waarmee
het scenario 'begon'. In de marge van het verhaal is ene Mark Mahoney
hologig goed op dreef, als een soort Willy DeVille. Ik leerde wel nog
wat. Ik dacht door de wielerploeg en de Bredase fabriek dat Skil een
Nederlands bedrijf is. Hangt er in een garage in Blood Ties gewoon een
Skil promotieklok!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten