'Wir
haben den Krieg verloren, wir verlieren auch dieses Endspiel.' Als
'wij' ooit op miraculeuze wijze een WK-finale weten te winnen (en God
Only Knows hoeveel kansen we nog nodig zullen hebben...) zal Steven de Jong er zo'n
soort Kameleon-film over maken. Guitig kereltje met een
onafscheidelijke grijns en korte broek, op avontuur in het
West-Duitsland van 1954. Super-retro. De auto's worden nog net niet met
een paard voortgetrokken. Het jongetje is de 'mascotte' van Helmut Rahn,
sterspeler van Rot-Weis Essen. Thuis heeft het jongetje het moeilijker.
Zijn enige echte vrinden zijn de konijnen. Ma is druk met d'r 'kleine
kneipe', zus helpt moeder, en de grote zoon is druk met linkse idealen.
(Lijkt me aan de vroege kant...) Maar dan komt pa thuis. Uit een
Sovjet-kamp. Hij is een punktliche nazi met de kop van Daniel Craig. Dat
botst met alle andere familieleden, die hem na tien jaar net verdrongen
hadden! Het J-woord valt helaas nergens. (Zijn er naoorlogse joodse
spelers bij Nationalmannschaft geweest? Of Nederlandse for that
matter... Aron Winter?) Maar op weg naar de finale wordt de film toch
wel lief hoor. Het blijft een prachtig sprookje. Was helemaal vergeten
dat de Duitsers zelfs 2-0 achter kwamen. Dus daar begint die grote
comeback-act. En zo werden Puskás en de zijnen mythen... Dat is ook wat
waard. In een zijlijn zorgt een Norah Jones-achtige journalistenvrouw
voor de eye candy. 'Ach, was für Oberschenkel!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten