Het Jersey
Shore-mannetje (Bobby Cannavale) vond ik stiekem best vermakelijk in het
verder toch serieuze
Blue Jasmine. De kerel had perfect in Miami Blues
gepast. Hier speelt de jonge Alec Baldwin eenzelfde soort patser.
(Baldwin zat trouwens ook al in Blue Jasmine!) Zo wordt de hamvraag van
Miami Blues eigenlijk of we hier te maken hebben met een film van recent
Woody-niveau, of van Woody in de eighties. Jonathan Demme produceerde
en omdat ook zijn komedies hier niet ver weg zijn geef ik Miami Blues
een klein plusje. Jennifer Jason Leigh doet haar specialiteit – een
hoertje –
desperately seeking nou ja... Wat eigenlijk. Een
burgerleventje? In elk geval kan ze haar twee absolute pluspunten tonen.
(Spiegels moeten een fijn object zijn in het leven van Jennifer!) Maar
de rol die déze film maakt is van Fred Ward. Een van de smoezeligste
cops uit de filmgeschiedenis. Net mijn nonchalante, biertjesdrinkende buurman. In
Stray Dog voelt een agent zich vernederd als hij zijn dienstwapen
verliest. Hier verliest Ward zijn wapen, zijn badge, en... zijn tanden.
En Alec Baldwin is natuurlijk de dader. Miami Blues barst van het
cartooneske geweld, en komt ermee weg. De one-liners zijn nog niet eens
zó sterk, maar de koddigheid wordt consequent gortdroog volgehouden. 'I
used to rob people who robbed people.' 'Kind of like Robin Hood?'
'Except I didn't give the money to the poor people.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten