Nooit
was Hollywood zo links als in de jaren '30, althans, voordat Hayes met
zijn beruchte 'codex' kwam. Wild Boys schrikt niet terug voor bruut
geweld tegen Vadertje Staat. In een bijzonder verrassende scene komt de
politie een vluchtelingenkamp opvegen. Het gezag wordt zonder
waarschuwing op 'Palestijnse' wijze begroet. Een half uurtje filmtijd
daarvoor is alles nog vredig bij de hoofdpersonages thuis in een
smalltown. Ze kachelen met een oude bak ('Rolls Rough') langs feestjes,
er wordt gezopen, op billen gemept, en op achterbanken gezoend. Maar dan
raakt pa zijn baan kwijt. De auto wordt verkocht. 'Makes a fella feel
kinda funny.' Wat rest is de weg. Steinbeckiaanse taferelen. Als vee
richting het stoffige platteland, en later naar de grote stad. Onderweg
komen de James Cagney-achtige mannetjes – de hele film schreeuwt om zijn
entree – een toffe tomboy tegen. Ze lacht als een snuivend konijntje,
en vecht als een tijger. (Regisseur Wellman smolt ook, en trouwde met
'r...) De tweede helft is na een indringende wending – tevens het moment
dat ik me realiseerde dat ik 'm uit Scorsese's cinema-geschiedenis
kende – wat sentimenteler. Natuurlijk moest de kijker door deze
Depression tale niet volledig depressief de zaal verlaten. Ik zie goede
mogelijkheden voor een remake. De tragische driehoeksverhouding ontbeert
wat romantische sprankels, terwijl de film daar toch zo losjes over was
begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten