'Eins, zwei, drei,
Satan!' Middle class kids te Stavanger eind jaren '80. Het
hoofdpersonage is een egocentrische en cynische redhead. Een
buitenbeentje pur sang, zo lijkt het althans de eerste twee minuten.
Maar dan komt hij een nieuwe maat tegen. Wat openingscredits later
hebben de twee een band opgericht én heeft onze vuurtoren een
beeldschoon vriendinnetje. Nou moe. Niks loser vindt zijn plekkie, of
'gutt meets jente'-story. Het dilemma komt van elders. Van Yngve dus.
Een Bieberiaanse mooiboy met een voorliefde voor Japan's Tin Drum. Ah,
zo'n film dus! De vriendengroep (minus nieuwkomer Yngve) rommelt lekker
in het oefenhok. Een soort verlaten atoomkelder. Deed Motorpsycho dat
ook niet? En als de 'Mattias Rust Band' optreedt in de 'Folken' komen er
vast wel wat Noorse vips langslopen. Op de soundtrack klinken The
Stones Roses en Jesus and the Mary Chain. De film is best goed in het
groepsproces, zowel van een band als van tieners. Het is nooit eenvoudig
een feestje te filmen, maar de kids gaan hier toch behoorlijk
geloofwaardig los. Op het feestje valt ook de Bom. (Net als de Muur op
tv...) Daarna zwenkt de film twijfelend heen en weer tussen groot gebaar
en plots pessimisme. Ikzelf zag mijn gebruikelijke andere oplossing:
zou het hele avontuur niet gewoon imaginair kunnen zijn. Het slot biedt
hints.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten