In
3D, by André Rieu. En dat terwijl ik dacht dat deze recente versie
juist sober zou zijn. Zou de film niet op het toneel plaatsvinden? Ja en
nee. Er zijn wel wat meta-geintjes, maar die zijn ingebed in een
dermate weelderige Russian Ark-achtige maalstroom (en een hoop CGI) dat
ze beter achterwege hadden kunnen blijven. Meer 'stage antics' dan
stage. Minimalisme wordt maximalisme, en de 'third wall' wordt nergens
écht gebroken. De filmkijker weet toch al dat alles nep is, voor het
'vlees & bloed-gevoel' van toneel moet je op het doek meer doen dan
af en toe een coulisse laten zien. De luchtigheid van het eerste uur is
opmerkelijker. Veel danspartijtjes en violen. De kleurtjes van
Scorsese's
Hugo. Fluffy, maar met een zekere verslavende werking. Keira
Knightley is een geboren hysterica, en de manier waarop ze opbloeit en
weer verwelkt is indrukwekkend. Jude Law speelt haar droge echtgenoot
ingehouden en dapper lelijk. De film heeft het lastiger in de passages
die níet om seks en crisis cirkelen. Iemand zal toch eens een verfilming
moeten maken die de spotlights op Levin en Kitty zet. 'ILY', spelt het
tweetal hier met speelgoedblokken. Ik las in lijn met de naderende
tragedie: 'I lie'... Helemaal wegfilteren kun je Tolstojs weemoed nooit.
Onveranderlijk onheuse mannen, onheilspellend ongedurige vrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten