JFK

Ook ditmaal kun je weer beter het boek lezen. Of een van de vele boeken... Oliver Stone laat de JFK-moordmythes door een stoet figuren oplepelen. Uit veel meer bestaat de film urenlang niet. In anonieme settings vertellen anonieme kerels elkaar vermoedens. Dat er iets 'naar vis stinkt' is makkelijk te ruiken. Een eenzame, professionele sluipschutter die vervolgens zó snel werd gevonden? En Jack Ruby dan... Kevin Costner gelooft er als de DA van New Orleans ook niks van. Hij doet zijn best in een fragiele, Billy Bob Thornton-achtige rol. Heel veel menselijke background krijgt hij echter niet om mee te werken. Stone's complotdenken wordt het leukst in de gay onderwereld. (Tegelijkertijd is dat ook hilarisch clichématig. Alsof onder elk doofpot-dekseltje poten en chipsholen schuilen... Hallo Demmink!) Pesci en Bacon zijn hoe dan ook smakelijk hysterisch. Sutherland leidt wat later de finale in. Daar wordt de film dan toch nog Zodiac-spooky. Stone serveert de kaart die hij vanaf het intro tegen de borst heeft gehouden. Zapruder. De regisseur overtuigt vooral zichzelf, in een paranoïde slotmantra. Het industrieel-militaire complex, het industrieel-militaire complex, het industrieel-militaire complex. Zeg het nog 10x en je gelooft het. En ik denk dat de wereld altijd cynischer is dan je zou wensen...