Pareltje
uit de Iraanse cinema, waarvoor twee grootheden de handen ineen
sloegen. Kiarostami deed het script, Panahi de regie. Alleen Makhmalbaf
ontbreekt hier van de 'heilige drie-eenheid', zogezegd. The White
Balloon heeft de bekende Zakmes-thematiek. Een kind dat iets wenst, een
kind dat iets kwijtraakt. Een meisje wil dolgraag voor het Iraanse
nieuwjaar een goudvis. Thuis in haar hofje hebben ze d'r genoeg zwemmen,
maar nee het moet een nieuwe, grotere en mooiere zijn. 'Met vinnen als
een witte bruid.' De taferelen rond het hofje leveren prachtig gekaderde
beelden op. Moeder stofzuigend in de huiskamer, omsloten door
pittoreske muren. Pa die schreeuwt vanuit de douche, dat 'er shampoo
moet komen'. Zijn piepkuiken zeurt zoals alleen kinderen kunnen, en na
een interventie van haar 'ik ben belangrijk'-broertje gaat ze op weg,
gewapend met 500 toman. Het is het begin van een obstakelkoers, langs derwisjen
en mopperige winkeleigenaars. De Iraanse samenleving barst van de
kleuren en etniciteiten. Oude blanke dametjes, Aziatische jongetjes,
zingende Afrikanen. Ik voelde me helemaal thuis. Cruciaal is de
volslagen onsentimentaliteit van de film. Kinderen zijn egoïsten,
volwassenen klierkoppen. Zo moet het ook zijn. Noem het de spiegel, of
de cirkel van het leven. Het einde is geen einde, maar een nieuw begin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten