De
cliënt in de geestelijke gezondheidszorg ratelt het liefst als kip
zonder kop over diens stokpaardjes. Ik denk dat wat de cliënt van 'de
psy' vraagt (of wil weten) méér zegt. Zo eist Faye Dunaway hier van haar
gesprekspartner dat hij de bril na toiletbezoek rechtop zet. 'Heeft je
vrouw je dat soms geleerd?' Obsessief jaloers met bindingsangst. De
kerel neemt hun gesprek op, maar later blijkt hij 'gewoon' een vriend.
Het personage van Dunaway spendeert gedurende de film niettemin meer dan
genoeg tijd met echte psychiaters... Puzzle of a Downfall Child is een
hippe Amerikaanse verwerking van nouvelle Europese invloeden. De
Antonioni-arthouse structuur gooit de puzzelstukjes bewust in de war,
zodanig zelfs dat we eerder op Resnais-terrein belanden. Toch heeft het
eindresultaat niets van het niveau van die grote twee. Dit is meer een
Schlesinger-film. Ik verwachtte elk moment de entree van Julie Christie.
Heel diep gaan we niet, daarvoor is het allemaal net even te
gestileerd. Diezelfde stilering past echter wel bij de modewereld waarin
het verhaal speelt. Een lang shot van het model Faye Dunaway bloedrood
gestifte lippen is Freudiaans én Warholiaans is een hoogtepuntje. Gozers
met perfecte kapseltjes zijn er in overvloed, totdat Dunaway ze in de
war schopt dan! Ze grapt zelf over de baardige seventies-looks. 'Jullie
lijken allemaal op Jezus, hoe moeten we de echte nou herkennen!?' I
guess the Lord lives in NYC...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten