Models

Seidl en modelllen. Dat het geen pretje wordt weet je van tevoren. Net na die Paradies-trilogie was er voor mij duidelijk nog niet genoeg 'hersteltijd' overheen gegaan. Poeh, wat is deze film weer cynisch en bitter. De beste momenten kunnen zó als provocerende installation art het museum in. De openingsscene bijvoorbeeld. Een vrouw zit in een dure badkamer voor de spiegel. Haar hoofd gaat precies schuil achter de spiegel. Letterlijk een creepy gezicht. De totale anonimisering, hoe hard ze ook 'ich liebe dich', tegen zichzelf schreeuwt. Medelijden met de modellen heeft Seidl terecht niet. De dames aan de onderkant van het modesegment zijn van een verbijsterende oppervlakkigheid. Veel parties, veel coke, en vooral veel 'hoe zie ik eruit?'. Op werkelijk élk ontoepasselijk en onpasselijk moment. In tal van scenes wordt de camera ingenieus zelf de spiegel. Zo kijken de dames recht in het gezicht van de kijker, náár zichzelf. Ongemakkelijk is er een understatement bij... Op een gegeven moment was ik wel murw gebeukt door het kotsen en zuipen. Maar net toen ik peinsde dat er toch wel erg weinig modellenwérk in de film zat breekt er een nieuwe faseaan. Screentests met piepjonge meisjes, en een 'test' bij een vunzige fotograaf (what else). De film eindigt met ijskoude handen én een ijskoude lach in bed. Het slot van De Stilte rond Christine M, maar dan anders.