Over
schilders gesproken. De oude meester Picasso was zeker niet vies van
een stuntje, en een beetje risico. Samen met regisseur Clouzot en
cameraman Claude Renoir (jawel!) maakt hij deze wonderlijke kunstfilm.
Een soort MS Paint avant la lettre, noem het PP Paint. Door een speciale
verfstift vallen camera en canvas samen en zien we – als op een magic
board – de werken ontstaan. Geen kwast te zien. Paarden, dwergen en
gedrapeerde vrouwen worden neergezet, en weer uitgeveegd. Picasso
bedenkt zich nogal vaak, zodat elk schilderij er minstens tien-in-één
is, waarbij de eerdere versies dankzij de camera alsnog bewaard zijn
gebleven. Een reeks zwart-wit werken hadden ook best van Keith Haring
kunnen zijn: stokjesfiguren gaan de horror vacui te lijf. Het is rond
die fase dat we even de doeken verlaten en 'de making of' kunnen volgen.
Picasso zit in zijn blote bast als een verlekkerde Gollem te zweten.
Clouzot wordt zenuwachtig – de frames raken op – en machomannetje
Picasso gaat de uitdaging grijnzend aan. 'Ik moet de boel nog
inkleuren!' '30 seconden!' 'Ca va ca va!'. Als de stift-achtige
schilderijen saai dreigen te worden stelt Picasso voor om op zijn
gebruikelijke olieverf over te schakelen. Dat verandert het beeld (weg
is het vloeiende) maar het komt de kwaliteit van de resultaten duidelijk
ten goede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten