Het
unieke aan Peter Greenaway is dat hij boekenwijsheid met carnal
knowledge combineert. Lichaam en geest. Weg met het dualisme. Niemand
anders dan hij weet een fictiefilm rond het nooit gebouwde oeuvre van
Etienne Louis Boullée te volbrengen. Een film die tegelijkertijd ook
weer haast misselijkmakend fysiek is. Een Amerikaan komt naar Rome om
een Boullée-tentoonstelling op te zetten. Zijn medewerkers verrassen hem
met een taart in de vorm van de Cenotaph. In een fraai viezig shot
steekt er later nog slechts een verfrommeld 1 ponds-biljet (met Newton)
uit. De bolvorm van de taart is zowel fallisch als buikig. De architect
is Italië neukend binnengekomen – 'What a way to enter Italy!' – maar
krijgt al snel last van vermoedens van overspel. En gruwelijke
maagpijnen. Het geeft Greenaway de kans om in Pasolini-stijl langs door
Rome te sjokken, om er overal verval en jaloersmakende torso's te
signaleren. Waar dat soms wat conceptueel aanvoelt, zijn de brieven die
de architect aan zijn imaginaire held schrijft een rake zet. (En dat
voor een voice-over, een wondertje!) Ze geven de film net dat
taartpuntje melancholie mee, zo tussen het gekots door. Typisch
Greenaway is de grijze hond (van Romulus en Remus) die de troep komt
'opruimen'... Als de architect eindelijk (door een sleutelgat) de
bevestiging van zijn vermoeden krijgt, pakt hij er uitgeput een zetel
bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten