'Park it. Lock it. Let's
go'-film. Jeff Daniels wordt van de sokken gereden én geblazen als
Melanie Griffith zijn leven binnen komt stormen. In bed houdt hij ze
toch maar aan... Griffith heeft in haar gebruikelijke lingerie-setje de
touwtjes (pardon, boeien) stevig in handen. Ze is de droom van iedere
sullige kantoorklerk. Een man wordt toch het best uit zijn sluimer
gewekt door wat erotische spanning. Anders blijft ie maar aan cijfertjes
denken. 'I've just channeled my rebellion into the mainstream.' Dit is
The Game zonder grenzen. Jonathan Demme jakkert het verhaaltje op zijn
bekende vlotte eighties-manier voort. Heel veel toffe muziek
bijvoorbeeld, zowel on screen als off screen. Alles danst en zingt. Van
David Byrne in de openingscredits tot het ultieme high school reunion
bandje: The Feelies. Tegen die tijd heeft de film aan diepte gewonnen.
De rush van het eerste half uur moest ergens door gecomplementeerd
worden, en ook dat lukt in de middenfase prima. Melancholie en leugens.
Levensweg, levens weg. Dan verschijnt Ray Liotta. Hij is de antithese
van Griffith. Die andere manier waarop een man kan worden uitgedaagd.
Het haantjesgevecht. Geen seks, maar geweld. Een Amerikaanse film kan
niet zonder 'body', kennelijk. En begint het bloed in de badkamer bij
Psycho, of gaat het nog dieper? Gelukkig is ook Liotta grotendeels
ingetuned op malligheid. Zijn eyeliner-blik en enthousiasme als hij óók
gered wordt, door een verbijsterd thriftshop-winkelmeisje. Something
wild indeed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten