Achteloos
pervers. Als er iets was dat Buñuel zo uit zijn mouw schudde waren het
subtiele subversiteiten. Liefst gericht tegen de katholieken natuurlijk. Wat er hier toch ineens weer met een met een arm nonnetje gebeurt! En
ja, dat is erg grappig. Archibaldo heeft voor zijn criminele leven de
beste license to (k)ill gekregen die er maar bestaat. Zijn fantasie.
(Merk op dat je hetzelfde over Buñuel kan zeggen.) “Crimineel”
Archibaldo groeit op als verwend nest ten tijde van proletarische
revoluties. De proletarische geest eist lachtoffers, maar juist
precies het dienstmeisje. (Ik moet nu nog grinniken) Het geeft de jonge
Archibaldo kans een netkousje of twee te bewonderen. Jaren later is hij
nog altijd rijk en verwend, en heeft hij maar één wens. 'Heilige of
crimineel worden.' Geen van beide wil in de loop van de film echt
lukken, maar wellicht komt het omdat hij zijn werkterrein tot dames
beperkt. De allerbeste sequentie is net zo surreel en sadomasochistisch
als een werk van Man Ray; denk aan dat Romeinse beeld in bondage.
Archibaldo vindt een modepop van een mannequin. Hij haalt zowel pop als
'echt' exemplaar in huis. En dan begint het kleding verwisselen. Stiekem
heeft de pop de voorkeur van Archibaldo. Die is tenminste als kalt
gestellt. Niettemin zullen beide 'verwarmd' moeten worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten