Honkbal is een mentaal
spelletje. Al dat wachten. Keer op de keer uitgebreid de kans om na te denken en de
directe tegenstander in de ogen te staren. De druk wordt van buiten én
binnen opgevoerd. Een honkbalfilm combineren met een psychologisch drama
is zodoende geen 'gek' idee. Fear Strikes Out is één van de eerste
films van 'tall and slender' Anthony Perkins. Een honkbal-fysiek heeft
hij niet, maar de klasbak tekent hier wel alvast in op die Psycho-casting.
Mannen verdwaalt in hun hoofd, dat gaat 'm erg goed af. Op de soundtrack
zet Elmer Bernstein de puntjes op de i. (Ik zeg niet dat ik Bernstein
in het intro al herkende, maar je hoort wel meteen méér dan
gebruikelijke kwaliteit.) Zoals het een Hollywood-film betaamt krijgen
we een duidelijke verklaring voor de gekte. Er is een losse flodder over
moeder 'always away', 'always gabbing', noem het de 'nature'. De film
gaat echter om de 'nurture'. Karl Malden is op z'n Jack Nicholsons (of
Milosevics) bezeten als de pa die wil dat 'wé' slagen in het honkbal. De
film hamert zo consequent en rücksichtslos op zijn veeleisendheid dat
de breakdown volkomen begrijpelijk is. Ook de episodes in het ziekenhuis
zijn geloofwaardig. De 'psy' mag dan de bekende pijp roken, hij
vermijdt iedere sentimentaliteit, en laat pa en zoon hun eigen gevecht
voeren. De dokter schept slechts het kader dat dit kán gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten