Vaak is het platteland wel erg
idyllisch in de cinema. Daarom is het goed dat L'Hiver Dernier die
wereld van een andere, duistere kant laat zien. De Laatste Boer. Hij
sterft uit. In het mistige Franse groen sappelt een jonge kerel. Pa is
dood. De boerderij is vervallen. En de koeien worden nog op die
ouderwetse manier 'gehouden'. Als koeienherder. De moderne cowboy.
L'Hiver Dernier is pure arthouse. Geen teksten, onderdrukte emoties, en
letterlijk nauwelijks licht. (
Boven Is Het Stil!). In de mooiste scene
babbelt de jongen met zijn vriendin. Het meisje verzorgt de vogels en
staat achter een hek. Twee paar handen grijpen elkaar door de tralies
heen. Een zeldzaam momentje van contact, want verdere hulp wordt door de
boer geweigerd, terwijl de moderne tijd hem aan alle kanten inhaalt. In
een gewiekst shot hangt hij aan zijn geweer, als ware hij Jezus aan het
kruis. Zuslief is een LVB'er (of gewoon Shining-gek geworden), de
medecowboys uit de coöperatie beginnen te morren. En de jongen dwaalt
als een vreemde door zijn eigen dorp. Zijn vriendin zegt: je moet hier
weg, en het is alsof de film na die woorden zelf ook afscheid neemt. Het
laatste half uur is vervreemdend leeg. De prima muziek van DAAU
dissoneert stemmig, maar mijn gevoel werd opgeslokt door de duisternis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten