De wereld van de
verstandelijk gehandicapte is klein en intens. Ik heb een oom met het
syndroom van Down die erg van zingen houdt. Op een avond tokkelde ik op
de banjo en mijn oom zong valser en emotioneler dan Jandek de hits van
Frans Bauer. En het Wilhelmus... Gabrielle en de andere VB'ers van haar
woongroep hebben 'ietwat' meer talent. Ze gaan dan ook een concert
gegeven met de Quebecoise charmezanger Robert Charlebois. Met de
liefdesliedjes komen ook de vlinders. Gabrielle wil een vriendje! En een
appartement. Een emotioneel mijnenveld natuurlijk, niets pijnlijker dan
de beperkte die tegen grenzen aanloopt. Maar liefde dát zou toch moeten
kunnen? Mijn oom is in elk geval aan de vrouw in de woongroep. Al
hebben ze soms ruzie 'als ie niks mag van haar'. Ik bedoel maar. De zus
van Gabrielle is een 'pusher' en een dromer. Gabrielle moet alles
kunnen. De moeder van het vriendje heeft het er maar lastig mee, en is
juist een 'beschermer'. Wat later verwijten beiden elkaar dat de
gehandicapte van de andere partij niet is gesteriliseerd! Zo'n film dus.
Hard, eerlijk en lief. Op zoek naar de middenweg. Omarm de beperking
zonder ontkenning en zie het bijzondere. De muziek, dáár kan alles. 'Je
suis un gars ben ordinaire/J'fumerais du pot, j'boirais de la
bière/J'ferais de la musique avec le gros Pierre.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten