Een vergeten comedian uit het
tijdperk van de stomme film zweeg altijd al, maar áls hij anno nu nog
wordt opgeduikeld klinkt hij nergens meer naar. Keaton en Chaplin worden
begeleid door peperdure violen. Harry Langdon moet het doen met
een MIDI-orkestje. Wat een gruwel. Langdon's faam was van korte duur,
eerst wat two-reels en vervolgens deze hit met Frank Capra. Voor Capra
het begin van een lange carrière, voor Langdon het einde. Alles wat hij
erna nog probeerde flopte. Toch is het wel een bijzonder mannetje.
Klein van stuk, witgeschminkt, wufte maniertjes. Niet de tristesse van
Keaton, maar gewoon écht sneu. Zelfs als hij met vrouwen sjouwt (en dat
gebeurt!) blijft Langdon een en al onderdanigheid uitstralen. Zijn
ideale vrouw kán 'm niet eens zien staan... De twee beste grappen van de
film draaien om voedsel. Langdon krijgt het in de Eerste Wereldoorlog
aan de stok met een Kraut. Een 'big gun' is niks voor Langdon. Toastjes
en uien daarentegen! De jankende Duitser zet snel een gasmasker op. Vele
avonturen later zit hypochonder Langdon in een koetsje. Hij heeft een
sjaaltje om en kucht, snuift en bibbert minutenlang bijzonder
aandoenlijk. Een huis tuin en keuken-middeltje op de bleke blote borst
moet redding brengen. Maar voorin zit nog altijd die Duitser. En die
krijgt net trek in een broodje Limburger käse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten