'C'était
bien?' 'Tres!' De dood en de tijd. Zonder causaliteit. 'Over duizend jaar
zal het nog steeds 6 maart even voor negenen zijn.' Een jetlag hakt er
al behoorlijk in, kun je nagaan hoe je je voelt als je nog straffer door
de tijd reist. Alain Resnais koppelt het thema vrij associatief, maar
ergens toch logisch aan depressies. Een suïcidale man wordt in Brussel opgepikt door
wat wetenschappers. Ze hebben een plannetje met hem, en de man is
moedeloos genoeg om mee te gaan. 'Ik ben het ideale proefkonijn', stelt
hij zelf vast. In het lab wordt af en toe Vlaams gesproken, wat het verhaal
soms onbedoeld de sfeer van een Suske en Wiske-avontuur geeft. Waar is
Barabas? Als de reis begint wordt de film echter zo modernistisch als je
van Resnais verwacht. En behoorlijk behapbaar. Misschien had hij vaker
vanuit een genrefilm moeten vertrekken. Michel Gondry heeft zich voor
Eternal Sunshine of the Spotless Mind vast door deze film laten
beïnvloeden. Ook hier valt een liefdesaffaire in 'flashbacks die geen
flashbacks zijn' uiteen. De editing is hypnotiserend, en keert keer op
keer terug naar bepaalde ijkpuntjes. Gaandeweg vergeet Resnais het
tijdreizen zelfs een beetje, de affaire interesseert 'm meer dan het
technisch verdwalen. Een beetje jammer is dat wel. Het verhaal wordt er
ondanks de modernistische trucs iets te 'echt' van. Te normaal. Ik vond
de film vooral tof tijdens de glitches, en de korte momenten dat de
tijdreiziger even terug is in zijn baarmoederlijke cabine. Stuck in a
loop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten