Voor hij in volvette
kleuren zijn eigen stijl vond, maakte de Duitser Douglas Sirk deze
noir. In Amerika, maar door de Londense (studio)setting, voelt het toch
nog behoorlijk Europees aan. Komt ook door de overduidelijke
Hitchcock-invloed, met dezelfde kinky
Frenzy-ondertonen. De 'personal
columns' waren het internet van hun tijd. Iedere fetisj zijn eigen
hoekje. Lucille Bal (niet voor de poes!) duikt erin, als 'lokvrouw' voor
een seriemoordenaar met
Zodiac-aspiraties. De 'heavy-set' police
detective hoeft niet eens aan te dringen. Ook de rest van het bureau is
helemaal op Ball verkikkerd... Ball houdt de wapens wel in handen, ze
heeft ervaring genoeg als animeermeisje. 'Het is fijn om eens een orkest
te kunnen beluisteren, in plaats van erop te moeten dansen'. Hoe hoger
de echelons van de samenleving, hoe dubieuzer de bangabanga-feestjes.
Tijdens de queeste ontmoet Ball naast vieze mannetjes (Karloff!) ook
dubieuze gladjakker George Sanders. Daar valt ze dan ineens wél voor. De
kijker denkt 1+1=2, maar zo cynisch durft de film nét niet te zijn.
Nee, je kunt de slechte kerels al van een afstandje herkennen. Ze zijn
lelijk, en ze houden van zoiets bespottelijks als poëzie. 'Een echte man
heeft geen gedichten nodig, want die heeft aan de glimlachjes die
vrouwen hem toewerpen genoeg.' Au.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten