Wie
ooit heeft gezien wat een cortisonen-injectie met een oude kat kan doen, weet wat voor wondermiddeltje het is. Het halve wielerpeloton
heeft er niet voor niets een attest voor. Dat de drug ook schadelijke
gevolgen kan hebben ondervindt James Mason hier. Best een obscuur
onderwerp eigenlijk, des te knapper dat Nicholas Ray er iets fijns van
weet te maken. Hij is zijn tijd vooruit door de medische maffia en de
onaantastbare vaderfiguur aan te pakken. Vóór het zover is sjeest Ray
een paar meer gangbare opties voorbij. De ambitieuze Mason werkt keihard
als leraar én op een taxi-centrale, om zo zijn vrouw en kind het beste
te kunnen geven. Vrouw vermoedt door al dat geheimgehouden overwerk dat
hij overspel pleegt. De beknelling van de suburban American Dream,
beknelt ook de a(n)deren. Even later ligt Mason gestrekt in het
ziekenhuis. Is het kanker? Een potentieel Sirkiaans melodrama over een
man die de werkelijke (in plaats van de instrumentele) waarde van zijn
gezin eindelijk herkent zit in het vat, en blijft daar. Mason gaat
pillen poppen. En de pillen gaan met 'pops' aan de haal. Hij voelt zich
ineens het mannetje! Furs for the missus! Jammer dat de film buiten de
slaapkamer blijft, om de herwonnen mannelijkheid te bewijzen, dat zou de
ontkenning van de echtgenote dat er iets mis is nog wat leuker hebben
gemaakt. Niettemin begint de cortiosonen-man zeer geloofwaardig te
raaskallen. Pure junkietaal, doorspekt met de ethische plannetjes van
een bekrompen schoolmeestertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten