Het
wielerpeloton deed onlangs Cherbourg aan. Wuyts: 'Bekend van Les
Demoiselles de Cherbourg!' De Cauwer: '…'. Wuyts: 'Nee wacht, het was
Demoiselles de Rochefort. Ik bedoel Les Parapluies de Cherbourg. Die
kennen de mensen wel.' De Cauwer: '…'. Ik had Parapluies ook nog niet
gezien. Pracht van een toepasselijk woord wel hoor. Het klapt zelf al
open en begint te zingen. Para-plOE-IE! En zingen is wat de mensen doen
in deze musical van Jacques Demy. Alles is Zang. Een technisch
hoogstandje om paraplu voor in te klappen en je hoed voor af te nemen.
Word je wel nat van de vele buien die Cherbourg teisteren. Gene Kelly is
er niet(s) bij. En eerlijk gezegd kon de film hem wel gebruiken. Er
klinken in Cherbourg erg veel schelle vrouwenstemmen. Doe mij maar wat
gebromde en gedanste melancholie. Zoals het een fijne musical betaamt is
de opening wél sterk. Garagemonteurs die over opera zingen. 'Ik houd
niet van al dat gezang, geef mij maar de ciné'. Ha! Deneuve is de
begeerde ice queen, Castelnuovo de lover die naar een oorlog vertrekt.
Als de oproept net is gekomen zweven de twee in wanhoop door de straten.
(Demy zal ze wel op een karretje hebben gezet.) De tweede helft van de
film had wat ironischer gemogen. Het einde is wel fenomenaal. Geen
regen, maar sneeuw. En de tristesse van kerst op een Hopperiaans
tankstation.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten