'Horses
running free, carrying you and me', kreunt Cat Power, tijdens de
catharsis, terwijl Philip Seymour Hoffman zich heeft opgesloten in de
badkamer. Buiten staan zijn vrienden met de moed der wanhoop 'positive
vibes' te zingen. Ja, het regiedebuut van Hoffman is akelig
toepasselijk. De onzekere lobbes die zichzelf ten gronde richt speelt
zijn 'trademark'-rol. En het gaat 'm weer nét iets te goed af... Jack
Goes Boating is verder standaard Amerikaanse indie. Lief en niet al te
schurend. In dit type films twijfelen we nooit aan een gelukkig einde.
Hoffman – met onafscheidelijk mutsje – woont in de kelder van zijn oom,
werkt als chauffeur en heeft precies één vriend. John Ortiz loopt erbij
als een klassieke Hollywood-ster, zo ergens tussen Gable en Grant. Hij
heeft van zijn 'best friend' een projectje gemaakt. Jack moet aan de
vrouw! Vanzelfsprekend vlucht Ortiz daarbij weg voor iets anders. En het
is juist in dat lijntje – met zijn eigen vrouw – dat de film wat rake
stiltes laat vallen. De andere gaatjes worden gevuld met teveel Fleet
Foxes en Grizzly Bear (in deze film bijna identieke bands...) én met
Jack's love interest. Amy Ryan loopt ook al met een mutsje rond, dat functioneert als een schild: raak me niet aan, kijk me niet aan. Als de petjes
af gaan wordt de film nog best emotioneel. Maar nergens zo erg als rond
die badkamer. Zeker gezien wat er daarna op tafel komt. Jack past. Hij
wél. Dán wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten