Philip
Seymour Hoffman blijft maar zuchten in deze film. De junkie en zijn
verlangen. Jon Hassell 'pffft' met hem mee. Toch heeft Mahowny naar
eigen zeggen géén gokverslaving. 'It's... a financial problem.' Gelukkig
werkt hij bij de bank! De film kopt 'm ook zelf in. Het bankieren 'is a
bit of a gamble', waarvan de nummers je eerst doen duizelen, en
vervolgens niet meer uitmaken. 'You know why he wants to win? So he has
the money to keep losing.' 'PSH' is weer prima in de hoofdrol, maar veel
tegenwerk krijgt hij niet. Het moeten de eighties zijn, dus Minnie
Driver loopt rond met een uitzinnige bril, en een pruik die niet in een
film noir zou misstaan. Ze lijkt op Mariah Carey en fungeert als
onversneden enabler. John Hurt is amusanter als de casino-eigenaar. High
rollers zijn een zegen voor Atlantic City, maar ze zijn ook de enige
die de boel de kop kunnen spelen. Zo kan de casino-eigenaar ook weer
eens 'scherp staan'. Je belangrijk voelen, daar gaat het toch om. (De
uitverkiezing, zou Levinas zeggen.) Zelfs de kijker krijgt de smaak te
pakken, als de VIP door de zaal schrijdt. De film als geheel voldoet als
'minor' Soderbergh, maar de kansjes tot een betekenisvolle dialoog
worden niet benut. Ik had best een verhaal rond de apathische gokker en
de door het casino toegewezen (en toegewijde) persoonlijk assistent,
willen zien. Nu blijft het bij vlot vertelde leegte.
The Iceman, zonder
de doden, maar met dezelfde bijnaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten