maandag 7 juli 2014
Theremin: An Electronic Odyssey
Docu's
zijn vaak 'interessant', maar Theremin is een heerlijk voorbeeld van
echte magie. Zo zit er in een zijlijn een prachtig optreden van Brian
Wilson. Als talking head. Begin jaren '90 hadden ze 'm net uit die
zandbak opgevist, en was ie nog niet zo apathisch. Zijn enige probleem
is dat iemand zijn tapijt heeft gejat. Maar zelfs in dat ene gesprekje
van vijf minuten zie je 'm alweer 'uit elkaar vallen'. Toch zegt hij wel
wat rake dingen over de theremin, 'that eerie instrument.'. 'Almost
sexual'. De docu vertelt het wonderlijke verhaal van het ontstaan ervan.
Leon Theremin is een goeie opvolger van Tesla, en een echte mad
scientist. De Rus knutselt met magnetische velden, heeft nog veel
wildere plannen, maar belandt uiteindelijk in een soort
New Yorkse artiestentroupe. Ze zoeken naar de ultieme synesthesie. Geluid wordt
tastbaar. Niet als snaar, of dierenvel, maar als 'toon'. Een
lucht-orkest. But then he dissapeared into... Clara Rockmore krijgt de
toepasselijke woorden niet uitgesproken. De diva laat het instrument nog
altijd zingen. Niet zo vreemd dat de professor haar adoreerde. Guy
Maddin zou een moord doen voor die oude beelden. Maar ook het slot –
haast letterlijk een eeuw later – is heerlijk. De diva is een Suske
& Wiske-achtig stripfiguur geworden ('de waanzinnige waarzegster')
maar ze ziet het moment, en heeft volkomen gelijk. 'Cut!'.
Labels:
films uit de jaren '90,
Steven M. Martin
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten