Er
zit in Breda een kinderdagverblijf met de naam Woelewippie naast een
bordeel. Echt waar. De vrouw die op het beroemdste adres uit de
arthouse-filmgeschiedenis woont is eveneens van beide markten thuis. Jeanne
ontvangt thuis één klant per dag, en af en toe past ze op een baby. Ook
het huishouden wordt tiptop in orde gehouden. Zo vervult Jeanne de drie
rollen die een vrouw van oudsher kan (en mag?) vervullen. Alleen liefst
niet tegelijk natuurlijk! De film bekritiseert indringend traag deze
onmogelijke en ondergewaardeerde evenwichtsact. Heel seventies-politiek
moeten we 'r verder niet over gaan doen. In de stilte van het lege
appartement heerst de film áls film. Het eerste half uur is onnavolgbaar
emotioneel. De simpele dagelijkse dingetjes worden met een
ambachtelijke precies volbracht. Het geschuifel door het huis, het
deponeren van het verdiende geld. (De po-achtige geldpot alleen is al
een essay waard, net als de lift.) Het blauwige licht van het verkeer
schijnt omineus in de huiskamer, waar Jeanne en zoon naar de radio
luisteren. De afgemeten trips naar buiten vormen een memorabel
tijdsbeeld. Terug binnen beginnen de dingen mis te gaan als het kapsel
van propere Jeanne in de war raakt. Genoot ze soms iets teveel van haar
baantje? (Ze staat ineens wel heel sensueel schnitzels te maken...)
Schuchtergeknuffelde zoon met dominant-seksuele neigingen merkt het
meteen. Een imperfecte moeder die begint te voelen. Dat kán niet. De
climax introduceert het inmiddels beruchte arthouse-cliché. Drie uur
niks, één klap. Maar het had nog veel radicaler gehad. Eten gestreste
konijnenmoeders hun kroost niet op?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten