Behoudens
een samenwerking met Wenders was dit de laatste echte Antonioni. En
'ze' voelt ook zo. Heel eigen, maar ook archaïsch. Op een feestje
babbelen wat personages over Mitterand. Mitterand!? Dat lijkt veel te
dichtbij, een tijd waarin Antonioni niet meer thuishoort. Het gevoel van
ontheemding past wel bij de adellijke cirkels waarin het hoofdpersonage
zich begeeft. De filmregisseur (die ook uiterlijk wat op Antonioni
lijkt) zoekt de ideale vrouw, en denkt ze te vinden in de vorm van een
adellijke schone. De klassiek bleke jonge dame lijkt eerder Habsburgs
dan Italiaans. Even uit de tijd dus. De twee beleven wat avontuurtjes –
Identificazione is hoekig sexy – waarna de regisseur alleen
achterblijft. Hij zoekt en zoekt. Maar het moment 'dat ie stil kan zijn
met een vrouw' of 'Een vrouw beleven alsof ze de natuur zelf is' blijft
onbereikbaar. Naast een paar van deze rake filosofische teksten blijven
twee subjectivistische momentjes me bij. Beide zitten al vroeg in de
film. Het eerste moment is een shot van een pittoresk uitzicht vanuit
het appartement van de regisseur. Alsof dat schilderij van Magritte voor
het raam staat. Het tweede momentje is muzikaal. De regisseur hoort het
kinderstemmetje van zijn neefje (een sci-fi fan) op het
antwoordapparaat. Hij zet vervolgens zelf maar een Boards of
Canada-achtige synthsplaat op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten