Dit
bijzonder pittige Braziliaanse epos start met een verknipt hoogtepunt.
Een magere man siddert doodziek op een bedompte houten vloer. Of ligt ie
nou te rukken!? Different Trains schieten langs hem heen. Zijn we in
een wagon die hem naar Auschwitz brengt? Intens tafereel. Later blijkt
het een 'gewone' kamer, maar ook de kijker is meteen bevangen door
paranoia. De man begint in Shakespeariaanse volzinnen te vertellen over
zijn jeugd. 'Ik zat aan de tafel links naast vader, daar waar de
getekenden zaten...' Een Arabische familie in Brazilië, ik had het nog
nooit gezien. Vader regeert de boerderij Oudtestamentisch. 'Geduld is de
grootste kwaliteit van de mens.' Ook de kijker heeft geduld nodig, want
deze film is een spraakwaterval van drie uur. Respect voor de
hoofdrolspeler, hij heeft haast alle tekst. Veelal verteld tégen zijn
broer, die de paria komt ophalen. De reden van de gek en zijn vertrek is
Freudiaans zinderend. Het begint allemaal met een bijzonder sexy
volksdansje. Onze held kijkt vanaf een afstandje naar zijn beeldschone
zusje. Hij doet zijn schoenen uit en kriebelt zichzelf aards.
Fetisjisme, voyeurisme, gekte. En dan de schanddaad der schanddaden, als
pure poëzie. 'Verzamel onze zusters, laat ze zich schalks kleden in
mousseline, schilder hun kalme wangen karmozijn, laat oorbellen
oorlellen bijten, en vergeet niet, de sensuele gebaren...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten