Oscar bait pur sang. Pakula
voldoet hier aan alle eisen. Joden in de oorlog, een bijzondere
acteerprestatie (lees: totale transformatie) en een wending die het
mentale vakje aanvinkt. Het moment dat het flauwige hoofdpersonage
Stingo daar eindelijk achter komt is bijzonder leuk. Een minuut lang zag
ik een remake van Wes Anderson voor me. 'We were afraid something
terrible might have befallen you on your way back to the pink
plantation.'' Stingo is in de ban geraakt van Streep (als Poolse!) en
Kline. Beide zetten de powerplay aan. Het eerste uur is zo best een
meevaller, en zelfs een beetje
Gatsby. Jonge knaap in de ban van groots
levende mensen. Ergens tussen manie en magie. Er is zelfs een vrolijk
ontsporende seksscene. Maar net als ik denk dat de film over het
verwerken van Oorlog en Lede gaat zónder die te tonen, krijgen we toch
de flashback. Ik vond het maar niks. Belangrijk is dat Streep deze
flashback vertelt nádat ze zich eerst in leugens heeft gewenteld. Dat
benadrukt onbedoeld het melodrama. Wie zegt dat ze het niet wederom
verzint? Zou iets kunnen zijn waar de film slim mee speelt, maar nee.
Sterker, Stingo moet wel de domste wannabe-schrijver uit de
filmgeschiedenis zijn. Wat een waardeloos observator. Alles moet hem
verteld worden, door de meest obscure bijfiguren. Zo eindigt de film met
een weeïg gevoel van tranentrekkerij en pseudo-hoop, terwijl we
eigenlijk een totale ontmaskering hebben gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten