'You
hold me so tight I can hardly breathe.' 'Well, that's the way I dance.'
Verbitterd en tragisch noirtje. Een dik uur opgekropte frustraties bij
alle betrokkenen. Dit zijn Funny Games USA avant la lettre. John
Garfield speelt een totaal mislukte sjacheraar die bij zijn dronken
hosselende moeder woont. De twee kunnen het bepaald niet met elkaar
vinden. De enige vriend van Garfield is een Poetin-schurkje. 'He was
going to do all the thinking for me'. De heist is knudde pur sang, en
Garfield zit met de gebakken peren. Of overrijpe, want een sprintje
later ligt hij in het zwembad, met het ijverige bakkersmeisje
Shelley Winters. Ik had het eerst niet zo door – ben gek op
retro-badpakken ten slotte – maar ze moet een lelijk eendje voorstellen.
Precies in het midden van de film valt het kwartje ineens. Dáárom is de
familie van het meisje zo tolerant als ze een jongen mee naar huis
neemt. Eíndelijk is er iemand! Impotentie is een Freudiaanse subtekst.
'Have you ever shot someone with your gun?' Welke virgin gaat hier 'all
the way'. De opgejaagde en paranoïde tasjesrover heeft het gezinnetje
inmiddels in hun eigen huis gegijzeld. Pa voelt zich behoorlijk in zijn
mannelijkheid aangetast. En Garfield? Die kan het alleen vinden met de
moeder des huizes. Och had hij zélf maar een goede moeder gehad, dan was
dit nooit gebeurd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten