Agnès Varda is een bijzondere
vrouw, met unieke films op haar naam. Als zo iemand 80 wordt verdient ze
een feestje. Met een speech van de jarige. Aldus geschiedt in deze
cinemoires. Nu is Varda's stijl altijd al heel persoonlijk, waardoor er
een spiegeleffect optreedt. Magrittean mirrors. Varda countert haar
eigen verlegenheid met gebabbel over zichzelf. Verschuilen achter een
camera werkt zo lastig als je innerlijk oog altijd op jezelf gericht is.
Soms verliest ze de ander uit het oog, en dreigen we in narcisme te
belanden. Dan wordt het allemaal net té particulier. We moeten
bijvoorbeeld haar gezinnetje uitgebreid bewonderen. Iedereen lijdt er
ongemakkelijk onder. (Gezin in witte gewaden, buitenstaander Varda in
het zwart.) Elders als ze echt dicht bij de Harde Kern komt vlucht Varda
weg in een associatie. Weg van de worsteling met seks als twintiger,
bijvoorbeeld. Eigenlijk is ze net Frida Vogels. Vinden Varda en Vogels
vaste grond nu in hun werk, of toch in een Grote Man? Jacques Demy
vervult die rol hier. Bijna onbewust wordt de film zo toch weer een
eerbetoon aan hem. Onterecht. Wie is er nou jarig? Bovendien, Varda is
degene met films die iedereen moet zien. Haar autobiografie zit
eigenlijk gewikkeld in die fictie. Dáár is ze open.
La Pointe Courte,
Sans Toit Ni Loi,
Cléo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten