Bresson was
natuurlijk een 'filmmaker's filmmaker', zélfs als hij een weelderig,
toegankelijk melodrama maakte. Les Dames du Bois de Boulogne is
gebaseerd op een verhaal van niemand minder dan Diderot, al werd het wel
naar iets moderner tijden verplaatst. De sfeer is desalniettemin
klassiek. Onmogelijke liefdes, dankzij a weddingplanner from hell. De
dialogen lopen bijzonder vlotjes, rekening houdend met alle eloquentie.
Ergens hapert iemand één keer; het valt op alsof er een bom is afgegaan.
De Bresson-touch zit 'm in de ijskoude rust. De mensen zijn zo sereen
dat je er wel doorheen lijkt te kunnen kijken. De onschuldigen zijn
Onschuldig, de slechten Slecht, de dwazen Dwaas, als personificaties op
een deugdzaam schilderij. Filmisch gezien is het slechtste in de mens
altijd het leukst, en ook hier is het weer de femme fatale die de film
nog enigszins aantrekkelijk maakt. Zij bedenkt een Grieks plannetje om zich op haar
onwillige verloofde te wreken. Hij wil zonder ruzie uit elkaar gaan. Zij
is het met poeslief met 'm eens, maar de Dwaas ziet haar sardonische
grijns niet. Er staat al een hoertje klaar om de man in het verderf te
storten. Met dit eenvoudige plotje houdt de film zich anderhalf uur
bezig. Eén register van begin tot eind, ik vond het toch wat beperkt.
Maar ik ben dan ook geen filmmaker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten